اشعار

بیا كه گنبد خضراست دیده بر راهت            بیا كه حـیـدر تنهـاست دیده بر راهت

چـقـدر مـنتـظـران تو بی‌صدا رفـتـنـد            نگـاه مضطرب ماست دیده بر راهت

قـبول کن تو مرا تا که مستجـاب شوم            دوبـاره گـریه‌کنِ مـادرت حساب شوم

مرا اسیر خودت کن، به کس نبندم دل            ز محضرت بروم هر کجا، خراب شوم

باغ و بهارم، در خزانی زرد، برگرد            گرمایِ عمرم، در هوایی سرد، برگرد

عـمر گـران، بی‌دیـدنِ رویت هدر شد            هجران، چه خاکی بر سر ما کرد، برگرد

قـسم به جلـوۀ ایـمان و عصمت زهرا            بیا که شاد شود قـلب حـضرت زهـرا

گـنـاهـکـاری ما را بـبـخـش آقـا جـان            به حرمت نظر لطف و رحمت زهـرا

تصویرِ هجرِ تو که به ذهنم خطور کرد            آهِ فــراق «آیـنـه‌ام » را نَــمــور کـرد

جز اشک چیست چارۀ یوسف‌ندیده‌ها!            یعـقـوبِ چشم‌هایِ مرا گریه کور کرد

یار ما هر نیمه‌شب که بر سر سجاده است            آنقـدر آقـاست یاد قوم نوکـرزاده است

گر گدا کاهل بود تقصیر صاحب خانه نیست            ما نمی‌خواهیم ورنه لطف او آماده است

ما آهِ سرد، از دلِ مُضـطَـر کشیده‌ایم            بـارِ فـراق، بـا مُــژۀ تَـر کـشـیـده‌ایـم

همسازِ روزگار، به عشقِ تو بوده‌ایم            از دوریِ تو، رنـجِ مُکـرَّر کـشیده‌ایم

تا نـفـس داریم ما از سـائـلان حـیـدریم            فکر پروازیم هرشب گرچه بی‌بال و پریم

نوکران جای نفس هر روز عزت می‌کشند            مشتری‌های غـم تو با همین چـشم تریم

به یک جمله بده بر قلب این دلداده تسکینی            به لبخندی خلاصم کن ازین هجران و غمگینی

تمام عمر با فکر و خیالت رفت، تا شاید            دمی هم صحبتت باشم، عجب رؤیای شیرینی

زندگی من همیشه بی‌تو با غمها گذشت            کی میایی، سالها از غیبت کبری گذشت

در قـدیـم از دوریِ تـو دیـدۀ تـر داشـتـم            حیف شد آن روزهای عاشقی آقا گذشت

بـاری خـراب دارم و حـالا شکـسته‌ام            عـبـدی اسـیر هـستـم و آقا شـکـسته‌ام

دسـتم بـگـیر فـاتـحِ دل‌هایِ مضطرب            من مـدّتی‌ست از غـمِ دنـیـا شکـسته‌ام

من گـریه می‌کـنـم سـحـر انـتـظار را            تـا که به سـیـنـه‌ام بـرسـانی قـرار را

دارد بـدون تو سـپــری مـی‌کـنـد دلـم            این جمعه‌های پُر غـم و ناسازگار را

بیا كه گنبد خضراست دیده بر راهت            بیا كه حـیـدر تنهـاست دیده بر راهت

چـقـدر مـنـتـظران تو بی‌صدا رفـتـند            نگاه مضطرب ماست دیده بر راهت

ای سحر خیز مدینه سحرت را قربان            از غـم فاطـمه چشمان ترت را قربان

ای خوش آنکس که گدای سر راهت گشته            سائل هـر شـبۀ پـشت درت را قـربان

یابن الحسن! برای خودم گریه می‌کنم            از عـمـق دردهای خودم گریه می‌کنم

خـیلی کم از غـم تو شدم مـرد نـدبه‌ها            از کـثـرت جـفـای خـودم گریه می‌کنم

ای کاش که ما نیز کمی یاد تو بودیم            در هر نفس و هر قدمی یاد تو بودیم

هنگام خوشی یاد تو از خاطرمان رفت            با دیدن هر درد و غـمی یاد تو بودیم

فـراق تو درد است و درمان ندارد            چـرا قــصـۀ هـجــر پـایـان نــدارد

تو جـان جهـانی تو صاحب زمانی            بـدون تو جـسـم جـهـان جـان ندارد

بازهـم معـصیـتم من را ز آقـایم گـرفت            بازهم تنها شدم خیلی دلم را غـم گرفت

هر زمانی دور ماندم از هوای روضه‌ها            زندگی‌ام را سراسر غصه و ماتم گرفت

شـوریده دلـیم و سر سـوداى تو داریم            با این دل سر گـشـته تـمـنای تو داریم

با خون جگر دیده بشوئـیم که عـمرى            اى پـرده نشین مـیل تمـاشاى تو داریم

در برت ناله و سوز جگرم بیشتر است            پیش تو بارش چشمان ترم بیشتر است

جان زهـرا به بر خویش نگه دار مرا            چون جدا از تو شوم دردسرم بیشتر است